Vervolg reis

17, 18 en 19 mei. Zion National Park, Las Vegas

Zondag kwamen we aan in Zion, een mooi gebied, maar niet mooi genoeg en goed van temperatuur om er veel te ondernemen.
We hebben de stoelen geïnstalleerd naast de camper tussen de bomen en het relaxen kon beginnen. Althans.. Hans had geen rust. Er hing iets in de lucht. Geen aankomende regenbui, opkomende wervelwind of iets bovennatuurlijks.. Nee.. Een kolibrie! Als een gek sprong Hans uit zijn stoel en riep ons erbij, want die kolibrie zat vlakbij een boom. Remco en Margriet erachteraan en ik dacht ‘dit allemaal om een vogel?, ik ben geïnteresseerd in heel andere brie.’ Eenmaal weer terug op de plek werd wild gepraat om een vogel, waardoor ik mezelf ging afvragen of ik nou gek was of zij. Met verbazing werd gevraagd waarom ik niet mijn stoel uitgesprongen was, iedereen wil toch een kolibrie zien? Waarom ga je dan naar Amerika als je ook in Drenthe een boek kan lezen. Nou, ik ga dus niet naar Amerika om een kolibrie te zien en kan er nou niet hysterisch van worden. Margriet beaamde dit, dus het werd twee tegen twee. Alsof wij vrouwen alleen maar geïnteresseerd zijn in shoppen en lezen e.d. en zij speciaal op reis gaan voor een vogel. Ik kan er nog steeds niet bij, maar er zijn vele mensen die het erg leuk vinden om vogels te spotten, een apart soort mensen, maar ze bestaan dus toch! Over vreemde vogels gesproken.

Gisteren zijn we weer verder op reis gegaan. We kwamen aan in Las Vegas. Wat een hitte op de o zo gezellige asfalt-camping. Douchen had weinig zin, maar voor het idee deden we het toch.
We hadden afgesproken dat ieder stel zijn/haar eigen weg zou gaan. Ieder stel was waarschijnlijk blij even eens niet met zijn vieren te zijn. Remco en ik liepen net de Strip op, toen we erachter kwamen dat we de juiste batterij voor de camera niet mee hadden. *zucht* toch maar weer terug naar de camping, want anders krijg je later spijt. Enkele zweetdruppels en vermoeide voeten later, konden we dan Las Vegas verkennen. Op zoek naar een tentje om te eten. Na veel heen en weer lopen, kwamen we aan in Venetië. Leuke gondeltjes die heen en weer voerden en een Italiaans restaurantje. Hier hebben we heerlijk gegeten.
Om 22.00 uur wilde Remco graag naar het zinkende schip, een heel spektakel, dus ik had er ‘hoge’ verwachtingen van. Wat een domper.. Al riepen veel mensen ‘oeh en aaah’, dus misschien ben ik wel afwijkend. Ach, we hebben het toch gezien en het was een hele leuke ervaring om door een stad te lopen met veel schreeuwerige verlichting en de vele casino’s.
Op de terugweg zijn we nog naar een casino geweest. Eén tip: nodig ons niet uit voor een avondje casino, want aan ons heb je geen goede. Niks aan. Maar goed, wat is Las Vegas bezoeken zonder geld te vergokken. Hier en daar een biljet in de automaat gestopt en op een paar centen na, natuurlijk niks gewonnen en elkaar aankijkend van ‘dit was het nou’. Veel te gierig en misschien zijn we gewoon veel te saai, besloten we terug te gaan naar de camper. Remco kwam nog een roulette-automaat tegen en met het kaartje dat ik uit een waarzegger-automaat gevist had, vulden we de geluksnummers in die op dat kaartje stonden. Een zwaai aan dat arm-geval en ja hoor $40 gewonnen! Gierig als we zijn hebben we het meteen uit laten betalen en zijn helemaal trots gauw naar ‘huis’ gegaan!

Vandaag 19 mei wakker geworden op de o zo gezellige asfalt-camping, zwetend uit het bed gedreven.
Mailtje gekregen van moeders. Uitslag van de laatste bloedtest: auto-immuum-ziekte en anti-stoffen tegen de schildklier. Altijd pillen slikken, kans om dik te worden en ga zo maar door. De huisarts verwacht dus weer een bezoekje van mij na terugkomst. Of de hoofdpijn er nou mee te maken heeft is niet zeker, want dat was de eigenlijke klacht waarvoor ik ging. We zien het allemaal wel, eerst genieten van elkaar en de omgeving. Op naar Yosemite!